Γράφει ο Σωτ.Αθαν.Μουντζούρης,
Μέλος του ΣΥΝΔΕΣΜΟY ΑΠΟΣΤΡΑΤΩΝ ΧΩΡ/ΚΗΣ & ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΑΣΤΥΝΟΜΙΑΣ Ν.ΛΑΡΙΣΑΣ
Τον τελευταίο καιρό, ιδίως από τότε που ξέσπασε η κρίση στη χώρα μας, όλοι διαμαρτύρονται, κρίνουν, κατηγορούν,«δικάζουν» τους πάντες (πολιτικούς, επιχειρηματίες, ΜΜΕ κλπ)εκτός από τον εαυτό τους.
Όλοι φταίνε, εκτός από μας. Μέχρι χθες φωνάζαμε για να μας δώσουν κι άλλα, γιατί δεν μας έφθαναν αυτά που παίρναμε και σήμερα τους αναθεματίζουμε γιατί κακώς ανταποκρίθηκαν στις απαιτήσεις μας (στα δίκαια, τότε, αιτήματά μας).
Εξ΄άλλου πως είναι δυνατόν να αποφαίνομαι, ως αυθεντία, δίκην «αλάθητου Πάπα» και να αναφωνώ «..ανάθεμα στους κλέφτες του δημοσίου βίου, κρεμάλα στους πολιτικούς, φυλακή αυτή που τα πήραν, κάθαρση για όλους» και να εννοώ και τον εαυτό μου;
Όλοι οι άλλοι φταίνε, κλέβουν, εξαπατούν, κοροϊδεύουν, εκτός από μένα! Εγώ μόνο ψηφοφόρος και μάλιστα χωρίς καμία ευθύνη....>>
Έτσι δεν λέγανε κάποτε; «…το κόμμα στην Κυβέρνηση και ο Λαός στην εξουσία;»Ως «εξουσία», επομένως, κάνω ό,τι θέλω και ουδεμία ευθύνη μου αναγνωρίζεται!
Η κρίση, η οποία φαίνεται αξεπέραστη, όσα δισεκατομμύρια ευρώ και να μας δανείσουν, όσους μισθούς και δώρα περικόψουν και όσους φόρους να επιβάλλουν, δεν φαίνεται να απέρχεται. Ούτε, βέβαια, η πολυπόθητη και πολυσυζητημένη ανάπτυξη φαίνεται … στο βάθος του τούνελ (όπως είθισται να λέγεται).
Η κρίση που βιώνουμε τα τελευταία χρόνια (ήδη διανύουμε τον 6ο!!! χρόνο) δεν είναι απλά οικονομική-λογιστική, αλλά είναι κρίση αξιών, ήθους και νοοτροπίας, που είναι βαθιά ριζωμένη στην ζωή όλων μας. Τώρα φαίνεται ευκρινώς.Γι αυτό, τίποτε ΔΕΝ θα αλλάξει εάν δεν αλλάξουμε πρώτα εμείς. Οι κρίσεις αυτού του είδους (η πνευματική, η ηθική και η κρίση αξιών και αρχών),απαιτούν αλλαγή νοοτροπίας, αλλαγή και στροφή του μυαλού μας (μεταστροφή του νου).Για να γίνει αυτό (η δική μας αλλαγή, η οποία είναι εσωτερική πρωτίστως) πρέπει να αλλάξουμε εμείς. Να εντοπίσουμε τα λάθη μας και τον εσφαλμένο δρόμο που ακολουθήσαμε και δυστυχώς τον συνεχίζουμε απτόητοι και αμετανόητοι.
Η επίτευξη αυτή απαιτεί αυτοέλεγχο, την δική μας κριτική, να εντοπίσουμε την δική μας κρίση και να αλλάξουμε ζωή, ν΄αλλάξουμε μυαλό, να συνέλθουμε και να απαλλαγούμε από την υπεροψία του παντογνώστη, του μοναδικού και αναντικατάστατου ανθρωπίνου είδους που πρέπει οι πάντες να φροντίζουν για μένα και εγώ να κάνω ό,τι θέλω εν ονόματι της Δημοκρατίας, της ελευθερίας του πολίτη, που έχει μόνο δικαιώματα και καθόλου υποχρεώσεις. Του πολίτη που θεωρεί ότι η Κυβέρνηση είναι να ψηφίζει νόμους και να μην τους εφαρμόζει ποτέ, ούτε στα μέλη της, αλλά ούτε στους πολίτες που Κυβερνάει.
΄Ισως, (εγώ, εσύ, εμείς), να μην καταχραστήκαμε Δημόσιο χρήμα, να μην είμαστε πολιτικοί με δύναμη και εξουσία, ούτε να έχουμε βίλες και ακριβές εξοχικές κατοικίες, ούτε να μπήκαμε σε πολυτελές κότερο ποτέ, ούτε να προκαλέσαμε με την χλιδάτη και σπάταλη συμπεριφορά μας.Αλλά, ίσως, όμως και εγώ να έχω ευθύνη και τώρα διότι είμαι συμφεροντολόγος, ατομιστής, εγωιστής, ασυνεπής.Δεν έκανα ποτέ αυτοκριτική, να εντοπίσω τα δικά μου λάθη, να διορθώσω την λανθασμένη μου πορεία και συμπεριφορά. Πάντοτε κατηγορώ τους άλλους, οι άλλοι φταίνε και ποτέ εγώ. Δεν έχω δική μου γνώμη. Δεν μ΄ενδιαφέρει η παράδοση, οι αρχές και οι αξίες που οι γονείς μου και οι δάσκαλοί μου με εδίδαξαν.
Η ευτυχία μου εξαντλείται στο τριήμερο στην θάλασσα ή στο χιονοδρομικό και αισθάνομαι σπουδαίος όταν την Δευτέρα ανακοινώνω στους φίλους μου και συναδέλφους μου στη δουλειά, για τα «κατορθώματά μου» το Σαββατοκύριακο.
Η απόκτηση πιστωτικής κάρτας και η εξασφάλιση κάποιου δανείου μου παρείχε την αίσθηση του παντοδύναμου, διότι αγόραζα αυτό που ήθελα, όταν το ήθελα και από όποιον το ήθελα, άσχετα αν το άντεχε η τσέπη μου.Εγκατέλειψα το χωριό μου και την ποιότητα ζωής που μου εξασφάλιζε, προτιμώντας το δυαράκι της πόλης και χλευάζοντας τους συγχωριανούς μου γιατί δεν ζουν όπως εγώ ο « πρωτευουσιάνος».Πρότυπά μας ήταν (και είναι, βέβαια) ο τραγουδιστής, ο ποδοσφαιριστής και ο πλούσιος. Ο,τι μας σερβίριζαν το δεχόμαστε προθύμως και ευχαρίστως.
Οι κοινωνικές μειοψηφίες επέβαλαν, ενίοτε, την άποψή τους και εμείς ακολουθούσαμε προθύμως και αδιαμαρτυρήτως! Εμπιστεύτηκα μόνον τον εαυτό μου και αυτός ήταν ο καθοδηγητής μου. Θεωρούσα «αγράμματο και καθυστερημένο» εκείνον που μιλούσε για αρχές, αξίες και παραδόσεις. Οδηγός και κανόνας στην ζωή μου το εγώ, ο εαυτός μου,το μυαλό μου. Εκτός από μένα τίποτε άλλο. Υποτίμημα - και συνεχίζω να υποτιμώ- τις αξίες της ζωής και την σημασία της παιδείας, του ελληνισμού, της γλώσσας, της Ορθοδοξίας.Χρεωκόπησα. Πρέπει να το παραδεχθώ, να συνέλθω, να αλλάξω μυαλό, πορεία, κατεύθυνση. Πρέπει να συνέλθουμε σαν άτομα, σαν κοινωνία, σαν΄Εθνος. Δεν είναι αργά. Το χρωστάμε στις επερχόμενες γενιές.
